zondag 14 februari 2016

De moeder aller zware banen

Een poosje terug was het weer raak. Ons gezin had een griepvirus te pakken, niet allemaal tegelijk, maar meer als dominosteentjes. De natuur is slim, en onverbiddelijk. Er moet er altijd eentje zijn om de rest in leven te houden. Ik was deze keer het eerst aan de beurt, en eenmaal over het dieptepunt van de griep heen, kon ik aan de slag om de rest er door te slepen. En zoals fysieke en mentale dieptepunten wel vaker tot nieuwe inzichten kunnen leiden, daalde er dit maal een besef in. Met een hoofd als een zak zand, strompelde ik de trap af met in mijn handen een emmertje waarvan aan de kleur niet te zien was uit welke lichaamsopening het was gekomen. Evenmin was het aan de geur te onderscheiden. Voorzichtig manoeuvrerend en het speelgoed op de trap ontwijkend (de ernst van de gevolgen was niet te overzien!), viel ineens het kwartje. In tegenstelling tot wat ik altijd had beweerd tegenover kinderloze stellen die dat nog even wilden blijven, is het ouderschap wel degelijk zwaar en moeilijk op zijn tijd. In de relaxte periode met een schattig baby’tje en altijd iemand met de handen vrij, had ik het allemaal nog een ontspannen walhalla gevonden. Maar die tijd is voorbij, met nu twee ontzettend leuke handenbinders/sloopkogeltjes die je geen seconde rust gunnen (deze column wordt in 84 fragmenten getypt).

Los van alles zijn kinderen het mooiste wat je kan overkomen, een leven zonder kan ik me niet meer voorstellen. Alleen soms is het met kinderen ook knetterhard werken, maar omdat het zo geleidelijk gaat, durfde ik dat aan mezelf gedurende de toenemende drukte nooit toe te geven. Maar nu kan ik er niet meer omheen. En dan doe ik het niet eens alleen! Alleenstaande vaders en moeders, daar zouden ze eens een standbeeld voor moeten oprichten. Aan de andere kant, het is niet alsof ze ooit tijd hebben om ernaar te gaan kijken. Voor de alleenstaande moeders heb ik nog het meest respect, de vaders kunnen wellicht nog op medelijden van de buitenwereld rekenen, een moeder hoeft daar doorgaans niet op te rekenen. Voor het moederschap heeft de natuur ze uitgerust. Dat ouders in de geschiedenis van de mensheid nog nooit zoveel alleen moesten doen als vandaag de dag, wordt gemakshalve even aan voorbij gegaan. En hoe zwaar je baan ook is, werkende ouders weten stiekem wel beter. Opgelucht zitten we maandagochtend aan ons bureau, om in alle rust met onze collega’s te kunnen praten over de werkdruk. En houden we die werkdruk niet vol, dan kunnen we ons altijd nog ziek melden. Terwijl ik de afdeling HR van het ouderschap nog nooit heb kunnen vinden.

Volgens mij is het zelden zo lastig geweest om ouder te zijn als ooit tevoren. Waar het vroeger eveneens zwaar was, kon je naar mijn idee minder verkeerd doen als ouder dan tegenwoordig. Je kon je kinderen een mep verkopen wanneer je je geduld verloor, je kon ze kostmisselijk roken op de achterbank van de auto waar meer smog binnen was dan in Peking buiten, en je kon ze volproppen met suiker tot ze ranja piesten. Die tijd is voorbij, via facebook, blogs, nieuwssites, opvoedprogramma’s, schoolpleinmoeders, consultatiebureaus, en reclamecampagnes wordt je duidelijk gemaakt wat je te doen staat. Time-in, triple P, de Gordon-methode, cake zonder suiker, borstvoeding tot aan de basisschool, lunchtrommels met meer vitaminen dan letters van het alfabet, etc. Je wordt als ouder gek gemaakt met wat je kind nodig heeft. En de pest is, meestal hebben ze nog gelijk ook. We weten inmiddels aardig goed wat ‘het beste’ is voor je kind, alleen weten we nog niet hoe we dat allemaal voor elkaar krijgen. Hoe goed bedoeld ook, alle adviezen kunnen ook een hoop schuldgevoel en onmacht teweeg brengen bij de vaders en moeders die hun best doen maar die het niet altijd lukt.  

Een beetje perspectief helpt altijd. Een paar decennia geleden was het nog common practice dat, met verschrikkelijke gevolgen, kinderen in ziekenhuizen maanden van hun ouders gescheiden werden op advies van de artsen. In de jaren tachtig werden kinderen na de bevalling nog uit de buurt van de moeder gehouden vanwege hygiĆ«ne, en werden kinderen van fysieke mishandeling nog ‘weerbaar’. We zijn een eind gekomen de afgelopen jaren, maar er is zeker nog winst te behalen. En toch, met een flinke dosis liefde en goede bedoelingen komt het met de meeste kinderen echt wel goed. Lieve ouders, jullie doen je best, en ‘je best’ is soms goed genoeg. En mijn advies aan allen, met dank aan Brigitte Kaandorp, mocht je een zwoegende moeder of vader zien lopen, steek dan gewoon even je duim op.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten